فصل اول - کلیات، اهداف و خط‌ مشی

از قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان
تعریف: نظام مهندسی و کنترل ساختمان عبارت است از مجموعه قانون، مقررات، آئین ‌نامه‌ ها، استانداردها و تشکلهای مهندسی،‌ حرفه ‌ای و صنفی که در جهت رسیدن به اهداف منظور در این قانون تدوین و به مورد اجراء گذاشته می ‌شود.
(اصلاحی 1390/03/31)- اهداف و خط ‌مشی این قانون عبارتند از:
1 - تقویت و توسعه فرهنگ و ارزشهای اسلامی در معماری و شهرسازی.
2 - تنسیق امور مربوط به مشاغل و حرفه‌ های فنی و مهندسی در بخشهای ساختمان و شهرسازی.
3 - تأمین موجبات رشد و اعتلای مهندسی در کشور.
4 - ترویج اصول معماری و شهرسازی و رشد آگاهی عمومی نسبت به آن و مقررات ملی ساختمان و افزایش بهره‌ وری.
5 - بالا بردن کیفیت خدمات مهندسی و نظارت بر حسن اجرای خدمات.
6 - ارتقای دانش فنی صاحبان حرفه‌ ها در این بخش.
7 - وضع مقررات ملی ساختمان به منظور اطمینان از ایمنی، بهداشت، بهره‌ دهی مناسب، آسایش و صرفه اقتصادی و اجراء و کنترل آن در جهت‌ حمایت از مردم بعنوان بهره‌ برداران از ساختمانها و فضاهای شهری و ابنیه و مستحدثات عمومی و حفظ و افزایش بهره‌ وری منابع مواد و انرژی و ‌سرمایه‌ های ملی.
8 - تهیه و تنظیم مبانی قیمت‌ گذاری خدمات مهندسی.
9 - الزام به رعایت مقررات ملی ساختمان، ضوابط و مقررات شهرسازی و مفاد طرحهای جامع و تفصیلی و هادی از سوی تمام دستگاههای‌ دولتی، شهرداریها، سازندگان، مهندسین، بهره‌ برداران و تمام اشخاص حقیقی و حقوقی مرتبط با بخش ساختمان بعنوان اصل حاکم بر کلیه روابط و ‌فعالیتهای آنها و فراهم ساختن زمینه همکاری کامل میان وزارت راه و شهرسازی، شهرداریها و تشکلهای مهندسی و حرفه‌ ای و صنوف‌ ساختمان.
10 - جلب مشارکت حرفه‌ ای مهندسان و صاحبان حرفه‌ه ا و صنوف ساختمانی در تهیه و اجرای طرحهای توسعه و آبادانی کشور.
برای تأمین مشارکت هر چه وسیعتر مهندسان در انتظام امور حرفه ‌ای خود و تحقق اهداف این قانون در سطح کشور «سازمان نظام ‌مهندسی ساختمان» که از این پس در این قانون به اختصار «‌سازمان» خوانده می ‌شود و در هر استان یک سازمان بنام «‌سازمان نظام مهندسی ساختمان‌ استان» که از این پس به اختصار «‌سازمان استان» نامیده می‌ شود، طبق شرایط یاد شده در این قانون و آئین‌ نامه اجرائی آن تأسیس می‌ شود. سازمانهای ‌یاد شده غیرانتفاعی بوده و تابع قوانین و مقررات عمومی حاکم بر موسسات غیرانتفاعی می ‌باشند.
(اصلاحی 1390/03/31)- از تاریخی که وزارت راه و شهرسازی با کسب نظر از وزارت کشور در هر محل حسب مورد اعلام نماید، اشتغال اشخاص حقیقی و ‌حقوقی به آن دسته از امور فنی در بخشهای ساختمان و شهرسازی که توسط وزارت یاد شده تعیین می‌ شود مستلزم داشتن صلاحیت حرفه‌ ای است ‌این صلاحیت در مورد مهندسان از طریق پروانه اشتغال به کار مهندسی و در مورد کاردانهای فنی و معماران تجربی از طریق پروانه اشتغال به کار کاردانی‌ یا تجربی و در مورد کارگران ماهر از طریق پروانه مهارت فنی احراز می‌ شود مرجع صدور پروانه اشتغال به کار مهندسی و پروانه اشتغال به کار کاردانی و ‌تجربی وزارت راه و شهرسازی و مرجع صدور پروانه مهارت فنی وزارت تع-اون، کار و رفاه اجتماعی تعیین می‌ گردد. شرایط و ترتیب صدور، تمدید، ابطال ‌و تغییر مدارک صلاحیت حرفه‌ای موضوع این ماده و چگونگی تعیین، حدود صلاحیت و ظرفیت اشتغال دارندگان آنها در آئین‌ نامه اجرائی این قانون‌ معین می‌ شود.
تبصره 1 (اصلاحی 1390/03/31)- وزارت راه و شهرسازی و وزارت تع-اون، کار و رفاه اجتماعی حسب مورد موظفند ظرف 10 سال از تاریخ ابلاغ این قانون با استفاده از‌ همکاری شهرداریها، مهندسان و سازمانها و تشکلهای حرفه‌ای و صنفی شاغل در این بخشها دامنه اجرای این ماده را به کل کشور توسعه دهند، اهداف مرحله‌ای این امر و بودجه مورد نیاز برای آموزش و آزمون اشخاص و سامان بخشیدن به صنوف و حرف فنی شاغل در این بخشها همه ساله در‌ بودجه سالیانه دستگاه اجرائی مربوط پیش‌ بینی خواهد شد.
تبصره 2 - کلیه اشخاص حقیقی و حقوقی غیرایرانی جهت انجام خدمات موضوع این قانون باید مدارک صلاحیت حرفه ‌ای موقت دریافت دارند.