تاریخ نظریه: 1400/12/21
شماره نظریه: 7/1400/1050
شماره پرونده: 1400-168-1050
استعلام:
1- چنانچه دیوان عالی کشور در مقام فرجام‌خواهی، استنادات و جهات قانونی رأی فرجام‌خواسته را اشتباه بداند، آیا می‌تواند با تلقی آن به عنوان نقص تحقیقات و در راستای بند دوم ماده 469 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392، پرونده را به همان دادگاه صادرکننده رأی اعاده کند؟ به عبارت دیگر، آیا «تلقی به نقص تحقیقات» در این گونه موارد وجاهت قانونی دارد و اساساً نحوه رسیدگی دادگاه چگونه است؟ آیا صرفاً مکلف به رفع ایرادات مستندات و جهات قانونی است یا این‌که باید رسیدگی کامل کند؟
2- چنانچه در شهرستان‌هایی دادگاه انقلاب با تعدد قاضی تشکیل شود و شهرستان همجوار آن که از حیث بعد مسافت به آن نزدیک‌تر است با جرایم در صلاحیت دادگاه انقلاب با تعدد قاضی مواجه شود، کدام دادگاه صالح به رسیدگی است؛ دادگاه انقلاب مرکز استان و یا دادگاهی که از نظر بعد مسافت نزدیک‌تر به آن است؟
نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه:
1- در فرض سوال تشخیص مصادیق نقص تحقیقات با دیوان عالی کشور است و مرجع تالی موظف به تبعیت از نظر مرجع عالی است.
2- چنانچه مطابق ماده 297 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 به تشخیص رئیس قوه قضاییه در حوزه قضایی شهرستان دادگاه انقلاب تشکیل شود، صلاحیت این دادگاه منحصر به جرایم واقع در حوزه قضایی همان شهرستان است و حکم ذیل تبصره یک ماده 296 قانون پیش‌گفته که ناظر به صلاحیت دادگاه کیفری یک برای رسیدگی به جرایمی است که در نزدیکترین حوزه قضایی به آن واقع می‌شود، به دادگاه انقلاب قابل تسری نیست و تبصره ماده 297 قانون یادشده نیز ناظر بر شیوه رسیدگی دادگاه کیفری یک (مواد مندرج در فصل چهارم از بخش سوم قانون آیین دادرسی کیفری) است و از موضوع صلاحیت انصراف دارد.