وصف کیفری بردن اجباری زوجه توسط زوج به منزل مشترک

تاریخ دادنامه قطعی: 1395/01/24
شماره دادنامه قطعی: ---

پیام: اگر زوج، زوجه را جبرا به خانه خود ببرد، عمل وی عنوان مجرمانه ندارد.

رای خلاصه جریان پرونده

به موجب دادنامه شماره --- - 93/11/13 شعبه --- دادگاه عمومی جزایی شهرستان... آقای ع.ز. و ر. ز. با وکالت آقای م. ف. به اتهام مشارکت در آدم ربایی شاکیه و مستندا به ماده 621 قانون مجازات اسلامی (تعزیرات) و بند ث از ماده 38 و بند الف ماده 37 قانون مجازات اسلامی به مجازات تحمل دو سال حبس تعزیری (با سه درجه تخفیف) محکوم و به موجب دادنامه شماره --- - 94/3/25 شعبه --- دادگاه تجدیدنظر استان... رای صادره تایید و قطعیت یافته است. خانم ر. ل. وکیل محکوم علیه ضمن پرداخت هزینه دادرسی و با ارسال لایحه به دیوان عالی کشور، مستندا به بند چ ماده 474 قانون آیین دادرسی کیفری خواستار اعاده دادرسی گردیده است و در توضیح بیان نموده که: 1 - موکل این جانبه آقای ع.ز. همسر شرعی و دائمی خانم م.ج. می‌باشد و اطاعت از اوامر زوج بر زوجه شرعا و قانونا لازم و واجب است و بردن ایشان به مسافرت ولو با اکراه اشکال شرعی و قانونی نداشته و ندارد و دیوان عالی کشور (شعبه --- ) بردن همسر توسط شوهر را جرم ندانسته است و لذا عمل متهم مصداق جرم آدم ربایی نبوده است. 2 - حقوقدانان و عامه مردم بر این بآورند که آدم ربایی توسط پدر و همسر تحقق پیدا نمی کند. 3 - فتوای مراجع تقلید نیز بر جرم نبودن عمل مذکور دلالت دارد و نظر اداره حقوقی قوه قضائیه به شماره 2/2557 - 77/6/10 این است که اگر شوهر زن خود را جبرا به خانه اش ببرد، عمل وی نه آدم ربایی است و نه سرقت. پرونده، پس از ثبت در دبیرخانه دیوان عالی کشور، در مورخ 94/12/18 به این شعبه ارجاع گردیده است و به شرح آتی اظهار نظر و اتخاذ تصمیم می‌نماید. هیات شعبه در تاریخ بالا تشکیل گردید. پس از قرائت گزارش آقای سید مجتبی قریشی عضو ممیز و اوراق پرونده مشاوره نموده چنین رای می دهد:

رای شعبه دیوان عالی کشور

درخواست آقایان ع. ز. و. ز. با وکالت خانم ر. ل. مبنی بر تجویز اعاده دادرسی نسبت به دادنامه شماره --- - 94/3/25 صادر شده از شعبه --- دادگاه تجدیدنظر استان... موجّه است زیرا طبق کپی مصدق سند رسمی ضمیمه خانم م.ج. زوجه رسمی و معقوده محکوم علیه ع. ز. بوده و ملزم به تمکین از زوج بوده و حسب مستندات ارائه شده و فتوای مراجع معظم تقلید، عمل انتسابی نسبت به وی جرم نبوده و بدین جهت عمل ارتکابی محکوم علیه دیگر (ر. ز.) نیز مصداق مشارکت در جرم نبوده و موضوع با صدر بند چ ماده 474 قانون آیین دادرسی کیفری منطبق می‌باشد لذا با استناد به ماده 476 این قانون ضمن پذیرش تقاضا و تجویز اعاده دادرسی نسبت به دادنامه مذکور، پرونده را جهت رسیدگی مجدد به شعبه هم عرض دادگاه صادر کننده حکم قطعی ارجاع می‌نماید.

شعبه سی و سوم دیوان عالی کشور- مستشار و عضو معاون

سید نصرت الله اعتماد شیخ الاسلامی - سید مجتبی قریشی

منبع
برچسب‌ها