صورتجلسه نشست قضایی
تاریخ برگزاری: 1398/03/23
برگزار شده توسط: استان گلستان/ شهر گرگان
موضوع
خواندگان دعوی جلب ثالث در دادخواست جلب شخص ثالث
پرسش
در دادخواست جلب شخص ثالث، جالب ثالث چه اشخاصی را باید خوانده دعوی قرار بدهد؟ آیا صرفاً شخصی که به دادرسی جلب می‌شود می‌بایست به عنوان خوانده قرار بگیرد یا اصحاب دعوی اصلی نیز باید در ستون خواندگان نام آنها درج شود؟
نظر هیات عالی
حسب ظاهر ماده 137 ق.آ.د.م دعوی جلب، باید به طرفیت مجلوب و اصحاب دعوی اصلی مطرح گردد تا آنها نیز از موضوع طرح شده آگاه شده و اصل تناظر نیز رعایت گردد.
نظر اکثریت
جلب شخص ثالث با دادخواست آغاز می‌شود؛ هر دعوی که با دادخواست شروع شود باید دارای تشریفات باشد؛ ماده 60 قانون آیین دادرسی مدنی مقرر می‌دارد که دادخواست و کلیه برگ‌های پیوست آنان باید در دو نسخه و در صورت تعدد خوانده به تعداد آنان به علاوه یک نسخه تقدیم دادگاه شود. این امر جهت رعایت قاعده تناظر می‌باشد؛ مضافاً اینکه ماده 137 قانون آیین دادرسی مدنی مقرر می‌دارد: دادخواست جلب شخص ثالث و رونوشت مدارک و ضمایم باید به تعداد اصحاب دعوا به علاوه یک نسخه باشد؛ منظور از اصحاب دعوا به موجب رویه قضایی علاوه بر مجلوب ثالث، طرفین پرونده هستند؛ یعنی علاوه بر مجلوب ثالث هیات دادخواست باید خوانده قرار بگیرند که موید این استدلال دو نظریه مشورتی می‌باشد: الف؛ نظریه مشورتی شماره 2636/7 مورخه 20/4/84 نظر به اینکه اولاً؛ طبق ماده 137 قانون آیین دادرسی مدنی سال 1379 جریان دادرسی در مورد دعوی جلب ثالث باید همانند دادخواست اصلی باشد و ثانیاً چون موضوع دعوی جلب ثالث از ناحیه هر یک از طرفین موثر در حقوق طرف مقابل است؛ لذا علاوه بر مجلوب ثالث، طرف مقابل نیز باید از جریان دعوی مطلع گردد.
ب؛ نظریه شماره 4911/7 مورخه 1384/07/13 منظور مقنن از اصحاب دعوا مندرج در ماده 137 قانون آیین دادرسی مدنی کلیه کسانی است که ذینفع در دعوی بوده و آثار و نتایج حاصله از حکم صادره متوجه آنها خواهد بود که شامل طرفین دعوی اصلی پرونده (خواهان و خوانده) و همچنین مجلوب ثالث می‌باشد؛ لذا دعوی جلب ثالث باید به طرفیت مجلوب ثالث به علاوه طرفین اصلی طرح و اقامه شده و به تعداد آنان نسخه دادخواست و ضمایم به اضافه یک نسخه تهیه و تسلیم دادگاه شود.
نظر اقلیت
اساساً منظور از دعوی جلب ثالث این است که خواهان و یا خوانده دعوی اصلی اشخاصی را که برای اثبات ادعا یا رد ادعا لازم می‌بینند به دادرسی جلب می‌نمایند و ثالث نیز کسی است که نه خود و نه قائم مقام او در دادرسی هیچ وکالتی نداشته است؛ بنابراین افزودن نام خواندگان دعوی اصلی به دادخواست جلب ثالث از اساس کار بیهوده‌ای است چون نه تنها مفهوم اصطلاح ثالث نسبت به اصحاب دعوی اصلی صادق نیست؛ بلکه جلب کسی که در دادرسی اصلی دخالت دارد به اصحاب دعوی اصلی صادق نیست بلکه جلب کسی که در دادرسی اصلی دخالت دارد و اساساً از آغاز، دادرسی علیه او شکل گرفته است کار بیهوده‌ای بوده. ممکن است ایراد گرفته شود که لزوم آگاهی ایشان از مفاد دادخواست جلب ثالث و ادعاهای جالب باشد؛ اما این ایراد نیز قابل پاسخ گوئی است با این توجیه که اگر چه به استناد ماده 137 ق.آ.د.م دعوی جلب ثالث از نظر شماره کلاسه و ترتیبات طرح دعوی و هزینه دادرسی همانند دعوی اصلی است؛ اما جریان دادرسی جلب ثالث با دعوی اصلی مقارن و یکسان است و دادگاه نه تنها در مقاطع و مراحل رسیدگی واحد به هر دو دعوا رسیدگی می‌کند؛ بلکه به موجب یک دادنامه تکلیف هر دو دعوا را تعیین می‌کند. بنابراین طبیعی است که طرفین اصحاب دعوا اصلی خود به خود در جریان دعوی جلب ثالث قرار گیرند و پنهان از ایشان اساساً دادرسی دعوی جلب ثالث امکان پذیر نیست؛ از طرف دیگر آگاه کردن طرفین دعوی اصلی از مفاد دادخواست جلب ثالث و ادعای جالب از طریق ابلاغ نسخ دادخواست جلب ثالث به ایشان تحقق می‌پذیرد. موضوعی که ماده 138 ق.آ.د.م به آن تصریح کرده است و لزوم تعداد رونوشت نسخ دادخواست جلب ثالث به تعداد اصحاب دعوی نیز منصرف به همین مفهوم است.