تاریخ نظریه: 1397/11/06
شماره نظریه: 7/97/2204
شماره پرونده: 97-98-2204
استعلام:
...
نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه:
اولاً- مستفاد از بندهای الف و ب ماده 8 لایحه قانونی استقلال کانون وکلای دادگستری مصوب 1333 این است که «سلب صلاحیت قضائی» مانع استفاده از امتیاز مقرر در بندهای مزبور است و مرجع انتظامی سلب صلاحیت‌کننده، موضوعیت ندارد زیرا اشاره مقنن به «دادگاه عالی انتظامی» در بندهای یاد شده از این جهت بوده که در زمان وضع این قانون تنها همین مرجع، مرجع صالح برای سلب صلاحیت قضائی بوده است. بنابراین، این امر نافی تأثیر سلب صلاحیت قضائی از سوی دادگاه صلاحیت موضوع ماده 4 قانون نظارت بر رفتار قضات مصوب 1390 نیست.
ثانیاً- همانگونه که در قسمت اولاً اشاره شد، بندهای الف و ب ماده 8 یاد شده در مقام اعطای امتیاز خاص به کسانی که دارای مدت معین سابقه قضائی‌اند مشروط به اینکه سلب صلاحیت قضائی نشده باشند. بنابراین، قضاتی که سلب صلاحیت قضائی شده‌اند نمی‌توانند از امتیاز مقرر در این ماده استفاده کنند امّا عدم برخورداری از این امتیاز مانع از آن نیست که قضات مذکور بتوانند به مانند سایر افراد با شرکت در آزمون و طی مراحل قانونی مربوط پروانه وکالت اخذ نمایند یا از امتیاز های دیگر قانونی مانند امتیاز مقرر در تبصره 1 ماده 8 یاد‌شده برخوردار باشند. بند ب ماده 4 قانون کیفیت اخذ پروانه وکالت مصّوب سال 1376 که یکی از شرایط عضویت در هیأت مدیره کانون وکلا را حداقل هشت سال سابقه وکالت یا چهار سال قضاوت به انضمام چهار سال وکالت و عدم سلب صلاحیت قضائی مقرر نموده است، به عنوان آخرین اراده مقنن در این‌باره، موید این استنباط است و با این برداشت تعارضی نیز با سایر مقررات قانونی از جمله بندهای الف و ب ماده 8 قانون صدر‌الذکر ندارد بلکه جمع این مقررات به این معنا است که قضات سلب صلاحیت شده از وکالت محروم نمی‌باشند امّا از امتیاز های مذکور در بندهای الف و ب ماده 8 قانون صدر‌الذکر و نیز عضویت در هیأت مدیره کانون وکلا محروم می‌باشند.