(منسوخه 1399/08/05)- هیچکس در هیچ نقطه ایران حق اشتغال به هیچ یک از فنون طبابت و دندانسازی ندارد مگر آنکه از وزارت معارف اجازه‌نامه گرفته و به ثبت وزارت داخله رسانیده باشد.
قانون طبابت
مصوب 1290/03/11 مجلس شورای ملی
در آتیه اسنادی که وزارت معارف آن را رسماً شناخته و به صاحب آن اجازه‌نامه خواهد داد از این قرار است:
اولاً - تصدیق‌نامه‌هائی که در مملکت ایران به توسط مدارس طبی دولت داده میشود.
ثانیاً - تصدیقنامههای طبی دولتی ممالک خارجه.
(منسوخه 1399/08/05)- گیرنده اجازه‌نامه طبابت مبلغ پنج تومان بصندوق وزارت معارف باید کارسازی نماید.
(منسوخه 1399/08/05)- اشخاصی که هیچ یک از تصدیقنامههای مذکوره در ماده دویم این قانون را ندارند و در تاریخ نشر این قانون از پنجسال کمتر در طهران مشغول طبابت بوده اجازه‌نامه به آنها داده نمیشود و از مداومت به شغل مزبوره ممنوع خواهند بود.
(منسوخه 1399/08/05)- اشخاصی که دارای هیچیک از تصدیقنامههای مذکور در ماده دوم این قانون نیستند و بیش از پنج سال و کمتر از ده سال در طهران طبابت‌کرده‌اند اجازه‌نامه طبابت میتوانند بگیرند مشروط بر اینکه از تاریخ انتشار این قانون تا انقضاء مدت سه سال حاضر شوند که در حضور کمیسیون مخصوصی که بر طبق ماده هشتم این قانون در وزارت معارف منعقد میشود امتحان دهند یا آن که تا مدت چهار ماه یکی از اسناد ذیل را به وزارت معارف ارائه دهند:
اولاً - تصدیق تحصیل و تلمذ در مطب یکی از اطبای معروف مشروط بر اینکه در آن تصدیقنامه ذکر شده باشد که دارنده آن لااقل پنج سال بالاستمرار از تلامذه او بوده است.
ثانیاً - تصدیقنامه اطبای مریضخانه دولتی و آمریکائی.
توضیح - تصدیقنامههای مذکور فقط تا چهار ماه بعد از نشر این قانون اعتبار خواهد داشت و وزارت معارف بر طبق آن اجازه‌نامه طبابت خواهد داد بعد از انقضاء آن مدت آن تصدیقنامه‌ها از اعتبار خواهد افتاد و فقط اسناد مذکور در ماهد (ماده) دویم این قانون برای تحصیل اجازه‌نامه طبابت معتبر خواهد بود.
اولاً - تصدیق تحصیل و تلمذ در مطب یکی از اطبای معروف مشروط بر اینکه در آن تصدیقنامه ذکر شده باشد که دارنده آن لااقل پنج سال بالاستمرار از تلامذه او بوده است.
ثانیاً - تصدیقنامه اطبای مریضخانه دولتی و آمریکائی.
توضیح - تصدیقنامههای مذکور فقط تا چهار ماه بعد از نشر این قانون اعتبار خواهد داشت و وزارت معارف بر طبق آن اجازه‌نامه طبابت خواهد داد بعد از انقضاء آن مدت آن تصدیقنامه‌ها از اعتبار خواهد افتاد و فقط اسناد مذکور در ماهد (ماده) دویم این قانون برای تحصیل اجازه‌نامه طبابت معتبر خواهد بود.
(منسوخه 1399/08/05)- اشخاصی که بیش از ده سال در طهران استمراراً مشغول طبابت بوده‌اند به هر حال حق دارند اجازه‌نامه طبابت بگیرند.
(منسوخه 1399/08/05)- برای آنکه اشخاص مذکوره در ماده پنجم و شش این قانون بوزارت معارف معرفی شده اجازه‌نامه بگیرند از تاریخ نشر این قانون تا مدت چهار ماه کمیسیونی در وزارت معارف منعقد خواهد بود که اشخاص مزبور میتوانند خودشان را به آن کمیسیون معرفی نمایند و کمیسیون مزبور مرکب‌خواهد بود:
اولاً - از یکنفر از معلمین طب مدیره دارالفنون.
ثانیاً - از یکنفر از اطبای مریضخانه دولتی.
ثالثاً - از یکنفر از اطبای مریضخانه آمریکائی.
رابعاً - از یکنفر از اطبای معروف ایرانی.
خامساً - از دو نفر نماینده وزارت معارف که یکی از آنان رئیس کمیسیون خواهد بود اشخاص مزبور را وزیر معارف تعیین خواهد نمود.
اولاً - از یکنفر از معلمین طب مدیره دارالفنون.
ثانیاً - از یکنفر از اطبای مریضخانه دولتی.
ثالثاً - از یکنفر از اطبای مریضخانه آمریکائی.
رابعاً - از یکنفر از اطبای معروف ایرانی.
خامساً - از دو نفر نماینده وزارت معارف که یکی از آنان رئیس کمیسیون خواهد بود اشخاص مزبور را وزیر معارف تعیین خواهد نمود.
(منسوخه 1399/08/05)- از تاریخ نشر این قانون تا مدت سه سال هر سال دو نوبت در بهار و پائیز یک کمیسیون در وزارت معارف منعقد خواهد شد برای اینکه مطابق ماده پنجم این قانون اشخاصی را که بیش از پنجسال و کمتر از دهسال در طهران طبابت کرده و هیچ نوع تصدیقی ندارند و خود را به کمیسیون مذکور در ماده قبل معرفی نموده‌اند به معرض امتحان در آورند کمیسیون مزبور مرکب خواهد بود:
اولا - از معلمین رسمی طبی دارالفنون.
ثانیاً - از چهار نفر از اطبای معروف.
ثالثاً - از یک نفر نماینده وزارت معارف که رئیس کمیسیون خواهد بود.
تعیین اشخاص مذکور با وزارت معارف است.
اولا - از معلمین رسمی طبی دارالفنون.
ثانیاً - از چهار نفر از اطبای معروف.
ثالثاً - از یک نفر نماینده وزارت معارف که رئیس کمیسیون خواهد بود.
تعیین اشخاص مذکور با وزارت معارف است.
(منسوخه 1399/08/05)- اشخاصی که تا تاریخ نشر این قانون در ولایت مشغول طبابت بوده یا در طهران و ولایات داندانسازی میکردند باید تا یکسال بعد از نشر این قانون خود را به وزارت معارف معرفی کرده برای مداومت به شغل مزبور اجازه‌نامه تحصیل نمایند لیکن پس از انقضای یکسال در هیچیک از نقاط ایران به یچکس اجازه‌نامه طبابت و دندانسازی داده نخواهد شد مگر به موجب اسناد مذکور در ماده دوم این قانون.
(منسوخه 1332/03/05)- هر کس بر خلاف مقررات مواد فوق به شغل طبابت مشغول شود در نوبت اول اخطار میشود و در نوبت دوم چهار ماه محبوس و در نوبت سوم یکسال محبوس خواهد شد.
(منسوخه 1399/08/05)- بعد از انتشار این قانون هیچ طبیبی برای امور صحیه و طبیه در ادارات دولتی مستخدم و اجیر نخواهد شد مگر اینکه به موجب اسناد‌مذکور در ماده دوم دارای اجازه‌نامه طبابت باشد.
نسخه رمز کلیتاً ممنوع است و هر طبیبی که نسخه رمز بدهد مجازات او چهار ماه حبس خواهد بود.
(منسوخه 1399/08/05)- وزارت داخله مراقب خواهد بود که مدلول ماده اول این قانون از چهار ماه بعد از نشر آن در طهران و از یکسال بعد از نشر آن در ولایات به موقع اجرا گذاشته شود.